In het MAP-onderwijsprogramma bestuderen studenten eerst de gezondheidszorg en evalueren ze het gezondheidszorgsysteem. Daarna worden ze ingedeeld in groepjes van drie en wordt elk groepje gekoppeld aan een patiënt. De studenten vragen van alles aan de patiënt, zoals 'wat is de impact van jouw ziekte op je partner?', 'voel je je begrepen door medewerkers in de zorg?', en 'hoe kan ik het beste empathie tonen tegenover een patiënt?'. "Het is de bedoeling dat het gesprek vanzelf loopt, vanuit de interesses van zowel student als patiënt. Daarom willen we liever niet dat studenten een lijst met vragen voorbereiden. Maar voor het geval het gesprek stil valt, hebben we een 'gespreksinstrument' opgesteld met vragen over het functioneren en deelnemen in de dagelijkse praktijk, lichamelijke functies, de kwaliteit van het leven, geestelijk welzijn en zich zinvol voelen."

Ze ontmoeten elkaar op een plek die de patiënt heeft uitgekozen; dat kan een ziekehuis zijn, maar ook een café of bij de patiënt thuis. "Een patënt met verlammingsverschijnselen nam de studenten een keer mee naar de supermarkt. Daar gaf hij ze de opdracht om boodschappen te pakken en in het mandje te leggen, maar ze mochten maar één arm gebruiken. Op zo'n manier kunnen studenten - tot op zekere hoogte - ervaren hoe een patiënt in een bepaalde context leeft. Door de hele ervaring worden studenten zich bewust van de invloed die een ziekte kan hebben op iemand's mentale welzijn en sociale leven."