De kunststroming Dada springt in 1916 als een pierlala uit een doosje om een paar jaar later, zo rond 1924, weer even plotseling te verdwijnen. 
Ze is het absurde antwoord op de absurditeit van de oorlog, een bijtende satire op de zelfingenomenheid van de burgerij, een lachspiegel waarin de lachwekkende ‘rationaliteit’ van de ‘beschaving’ wordt gespiegeld en daarbij de gedaante aanneemt van een Medusa die met haar blik de toeschouwer van schrik doet verstenen. Dada is de nar die met grappen en grollen, maar bitter en wanhopig gestemd, een cultuur geselt die in leugens en schijn verstrikt is geraakt.