Een student die in het buitenland bleef, ondanks de coronacrisis

Stuck down under; over onzekerheid en positief blijven

Masterstudent Geneeskunde Kirsty Jacobi zat midden in haar keuzeonderwijs Oogheelkunde in Australië toen de coronacrisis uitbrak. Uit angst om op de terugreis naar Nederland in het buitenland te stranden, besloot ze in Australië te blijven en haar 10-weeks keuzeonderwijs af te maken.

“Op 16 februari vertrok ik naar Australië voor mijn keuzeonderwijs bij het Vision Eye Institute in het plattelandsstadje Mackay. Op dat moment doken op andere plekken in de wereld gevallen van COVID-19 op, maar echte zorgelijk was het nog niet. Ik bezocht zelfs nog een druk festival in Adelaide en ging naar Sydney voor wat sightseeing. Maar toen ik van start ging in Mackay, ging het ineens heel snel.”

Noodgedwongen blijven

“De universiteit in Maastricht verzocht me om te naar Nederland terug te komen. Ik probeerde mijn vliegticket om te boeken, maar de telefoonverbinding met mijn vliegmaatschappij werd telkens verbroken en er werd niet op mijn berichten gereageerd. Het was chaos, vluchten werden massaal geannuleerd. Tegelijkertijd zag ik op tv hoe andere reizigers op tussengelegen vliegvelden strandden. Ik begon te overwegen om in Australië te blijven; het besmettingsgevaar (voor mijzelf en mijn omgeving) zou op die manier het laagst blijven en ik zat redelijk veilig waar ik was. Ergens stranden, leek me een ervaring om te vermijden. Ik besloot (noodgedwongen) om in Australië te blijven.”

Medical student Kirsty stayed in Australia for her elective, despiite the corona crisis

Versoepelde regels

“Op dit moment ben ik op het einde van mijn keuzeonderwijs. Ondanks de strenge restricties, maak ik het onderwijs volledig af. De regels zijn sinds dit weekend [redactie: Kirsty schreef dit op 3 mei] versoepeld: eerst mochten we alleen het huis uit voor boodschappen en medische hulp, nu zijn daar ‘recreatieve doeleinden’ bijgekomen. Dit betekent dat ik een stukje mag rijden of mag picknicken, maar wel met slechts één andere persoon, met 1.5 meter afstand en tot maximaal 50 km buiten mijn verblijfsadres. Overigens betekent 50 km in Australië dat je de supermarkt nét kan bereiken.”

Onzekerheid

“De laatste 24 uur zijn er slechts 14 coronagevallen in Australië bijgekomen en de meeste mensen zijn inmiddels hersteld. De regering spreekt nu over de mogelijkheid om COVID-19 geheel uit te doen doven. Dat is natuurlijk fantastisch nieuws, maar ik vrees dat dit ook betekent dat ik nog lang niet thuis ben. Op dit moment heb ik nog geen mogelijkheid om terug te keren en er komen waarschijnlijk geen nieuwe repatriëringsvluchten."

"De onzekerheid over wanneer de (staats)grenzen in Australië weer opengaan, geeft veel onrust. Wie weet zit ik hier nog maanden vast. Ik mis thuis en maak me zorgen over mijn familie. Ook maak ik me zorgen over mijn afstuderen in september.

Buiten alle onzekerheid om, is het goede nieuws dat ik voor het eerst sinds weken weer toiletpapier kan kopen. Uitverkochte voedingsmiddelen kunnen vervangen worden door andere producten, maar zonder toiletpapier wordt het toch een beetje moeilijk…”.

Update:
Kirsty schreef dit verhaal op 3 mei. Ondertussen mogen ze in Australië 150 km reizen en met maximaal 10 mensen samenkomen (met 1.5 meter afstand). Bioscopen, restaurants, et cetera blijven dicht. “Dus voor nu blijf ik vooral 'thuis', maar ik werk in de tuin en kan wel gewoon wandelen in de buurt, dus dat is prima. Ik ga nu eerst twee weken bij Radiologie een soort stage doen, en daarna denk ik dat ik terug ga naar de oogkliniek waar ik mijn keuzeonderwijs heb gedaan, omdat ik ze daar kan helpen met bijwerken nu de reguliere zorg op gang gaat komen. Er gaan vanaf 21 mei vluchten naar Londen, alleen ben ik bang om vervolgens in Londen vast te komen zitten. Dus ik hoop dat ze straks ook naar Europa gaan vliegen. Het is in ieder geval een positief teken!”

Update 3 juni 2020:
"Op 27 mei ben ik teruggevlogen naar Nederland. Ik had in Australië veelvuldig contact met een reisbureau; zij zouden in de gaten houden wanneer er weer terugkeermogelijkheden waren. Ik kreeg bericht dat Qatar Airways van Brisbane naar Amsterdam via Qatar zou vliegen. Ik had het vijfde verkochte ticket. Normaal gesproken zou ik vliegen naar Brisbane, maar die optie bestond nu niet. Ik heb twee dagen met een huurauto gereden om in Brisbane te komen. Het vliegveld van Brisbane was open voor deze ene vlucht. Het personeel van Qatar Airways was gekleed in van die witte isolatiepakken met spatbril, mondkapje en handschoenen. Het vliegtuig was (schat ik) voor 60% gevuld, wat ik nog best veel vond. Na een reisduur van in totaal vier dagen kwam ik eindelijk in Amsterdam aan; dat voelde zo onrealistisch. Nederland binnen komen was gemakkelijk; er werd alleen gevraagd naar symptomen en toen ik ‘nee’ antwoorde, mocht ik direct doorlopen.

Inmiddels is mijn jet lag op zijn retour en ben ik verhuisd naar Eindhoven om deze week alweer te starten met mijn Gezondheidsparticipatie. Het is bizar hoe snel dingen kunnen gaan; de ene week zit je nog in Australië vast en de volgende week ben je alweer verhuisd binnen Nederland om te starten met je volgende coschap."

Lees ook

  • Mayke Oosterloo is bewegingsstoornissen neuroloog in het Maastricht UMC+ en onderzoeker bij instituut MHeNs van Maastricht University. Op de poli en in verschillende verpleeghuizen in Limburg begeleidt en behandelt ze patiënten (en hun naasten) met de ziekte van Huntington

  • Bloedprikken, een infuus aanleggen of in het oor kijken; zelfs ogenschijnlijk eenvoudige medische handelingen kunnen bij kinderen angst, pijn en stress veroorzaken. Volgens kinderarts-intensivist Piet Leroy zijn comfort en vertrouwen net zo belangrijk als de medische behandeling zelf. Hij onderzoekt...

  • Als patiënt in een ziekenhuis zie je dagelijks veel verschillende gezichten aan je bed: een verpleegkundige die je bloeddruk meet, een arts of verpleegkundig specialist die jou informeert over het zorgplan en een voedingsdeskundige die jou voorziet van het juiste eten en drinken. Hoewel al deze...