Omdat het MUMC+ een van de eerste ziekenhuizen was waar coassistenten chirurgie niet meer mochten werken vanwege het coronavirus, kwam er een aantal weken geleden al abrupt een einde aan het coschap ‘Chirurgie/Snijden’ van Vera. Huisgenootje Emma heeft nog tot twee weken geleden in het Laurentius Ziekenhuis in Roermond het coschap ‘Beschouwend’ gelopen.

Zij was het die Vera tipte over een vacature bij de GGD waarin masterstudenten gezocht werden om het corona callcenter te bemannen. Sindsdien spreekt Vera mensen aan de telefoon die klachten en vragen hebben. Ze adviseert ze wat ze moeten doen of stelt ze gerust. Zoals de oudere mevrouw die regelmatig belt omdat ze zich zorgen maakt om haar gezondheid. Maar ze beantwoordt ook de meest uiteenlopende vragen van werkgevers.

Toen er vanuit de UM het bericht kwam dat alle coschappen tot nader order zouden stoppen, betekende dat ook einde oefening voor de het coschap van Emma. Zij kon meteen aan de slag bij de huisartsenpost in Heerlen. Hier ziet zij patiënten, soms ook COVID verdacht, die komen voor de huisartsenpost, spoedeisende hulp en apotheek. Vanachter het glas van de balie checkt ze zo goed mogelijk of de patiënt wel geen verschijnselen vertoont. Via de intercom legt ze ‘schone’ en ‘niet schone’ patiënten uit waar ze heen moeten in het ziekenhuis en brengt ze ook de moeilijke boodschap dat ze altijd alleen naar binnen moeten.

Toen op zondagavond 15 maart het nieuws bekend werd dat de scholen enkele weken gesloten zouden blijven, was het voor hen meteen duidelijk dat ze ouders in medische beroepen wilden helpen. Direct na de persconferentie begonnen ze aan hun plan om studenten te werven die op zouden kunnen passen in gezinnen van zorgmedewerkers. De website ging nog dezelfde avond de lucht in. De dagen erna hebben ze ziekenhuizen in de regio en huisartsenorganisaties benaderd (met 180 aangesloten praktijken). Alhoewel niet iedereen dacht de zorg direct nodig te hebben en er soms eerst intern overleg nodig was met het crisisteam, waren de reacties overwegend positief.

Inmiddels hebben zich bijna 200 studenten ingeschreven. Het merendeel studeert Geneeskunde. Er zijn ondertussen al zo’n 30 studenten gekoppeld aan een gezin. Gezien de opdracht om sociale contacten zoveel mogelijk te beperken, doen ze hun uiterste best om aan elk gezin één, maximaal twee studenten te koppelen. Bij een aanvraag wordt eerst gekeken naar welke student zich als eerste gemeld heeft. Dan volgt er een handmatige check op een hele lijst van criteria. Onder andere hoeveel dagen het gezin oppas nodig heeft, of de oppas ervaring met baby’s moet hebben, of er een voorkeur is voor een bepaalde taal, de reistijd en of de student ook bereid is om op te passen tijdens nachtdiensten. Al met al een behoorlijke puzzel.

De meest bijzondere match tot nu toe? Iemand zocht een oppas voor een zesjarige met bruin haar, voor meerdere dagen in de week. Een auto was overbodig, want het adres was makkelijk per openbaar vervoer te bereiken. Het bleek om een zesjarige viervoeter te gaan die een aantal keer per week uitgelaten moest worden. En dus ontvangen Vera en Emma regelmatig foto’s en filmpjes van de student die met Dapper aan het wandelen is.

Omdat het aanbod van studenten die op willen passen (voorlopig) groter is dan het aantal gezinnen dat oppashulp zoekt, hebben Emma en Vera hun werkterrein vergroot naar de Universiteit van Maastricht. Dus als jij als medewerker van onze universiteit omhoog zit om een oppas en je woont in Zuid-Limburg, neem dan gerust contact met hen op. De oppas studenten kunnen eventueel ook helpen met het (t)huiswerk van de kinderen.

Het zijn bijzondere tijden voor beide Geneeskundestudenten die een uitbraak als deze alleen kennen vanuit verhalen uit landen als Afrika en Zuid-Amerika. “Het was altijd een ver van mijn bed show”, zeggen ze. “Vanuit de boeken leren we meer over bacteriële longinfecties dan over virale. Maar dat zou in de toekomst zo maar anders kunnen zijn.”

Aanmelden? Ga naar: www.https//studentenoppas.wordpress.com