Marcel: ‘‘Helemaal in het begin van de crisisperiode werd een directe collega van de afdeling intensive care ernstig ziek. Ook hij was besmet met het coronavirus en heeft hier, op zijn ‘eigen’ afdeling, een paar dagen aan de beademing gelegen. Hoewel het inmiddels beter gaat, moet hij waarschijnlijk nog maanden revalideren. Maar ik ben ervan overtuigd dat we hem terug in het ziekenhuis gaan zien en dat we weer gaan samenwerken!’’

De besmetting van hun collega maakte indruk op Marcel en zijn teamgenoten op de intensive care. De uitbraak van het coronavirus en de daaropvolgende crisis stelden hen flink op de proef. Marcel: ‘‘We zijn redelijk gewend aan heel zieke mensen met een onvoorspelbaar ziektebeloop, bijvoorbeeld door ernstig hersenletsel. En de ondersteuning bij corona is verwant aan de ondersteuning bij hersenletsel. Maar bij de coronacrisis kwamen ook andere zaken kijken, zoals vele besprekingen over (onbewezen) therapieën, bijna dagelijks een ander werkrooster, een constante stroom van nieuwe patiënten én sterfgevallen, en ongebruikelijk weinig telefonisch contact met families. Dat hakt erin.’’

De dreiging van ‘code zwart’

‘‘Vooral de periode dat we in Maastricht bijna in ‘code zwart’ terechtkwamen, was er een om niet snel te vergeten. Een intensive care heeft dan onvoldoende bedden om alle patiënten te kunnen behandelen. Deze periode riep veel vragen op. Moet je dan bepaalde behandelingen niet meer bieden? Kun je patiënten overplaatsen naar andere ziekenhuizen, bijvoorbeeld in overige delen van Nederland of in Duitsland? Zo ja, welke patiënten plaats je over? En wat als die ziekenhuizen ook vol raken?’’

Om beleidsmakers te adviseren over wat te doen bij ‘code zwart’, creëerde Marcel, samen met collega-neurologen, collega-neurochirurgen en datawetenschappers, in noodtempo een landelijke database met informatie die leidt tot een voorspelmodel rond het coronavirus. ‘‘Gelukkig hebben we tot nu toe geen capaciteitstekort gehad, maar het model is belangrijk voor een eventuele opvlamming van de pandemie.’’