Op de ochtend van de 25e MMM leunt co-organisator Gijs Schoenmakers nonchalant op de inschrijfbalie. “Om je een idee te geven hoe lang we dit al doen: ik garandeer je dat Hans [Peters] over een paar minuten een grapje maakt. De eerste opgave is dat de scholieren hun toegewezen kamer moeten vinden, zegt hij dan.” Hij grijnst. Bovendien hij heeft gelijk.

40 teams x 5 scholieren x 25 jaar = 5.000 deelnemers

Het gesprek in de lobby is tekenend voor de rest van de dag. De MMM blijkt inderdaad een geoliede machine te zijn. De formule is de afgelopen jaren dan ook nauwelijks veranderd: teams van maximaal vijf scholieren – voornamelijk afkomstig uit Duitsland, België en Nederland – zwoegen op zaterdagmiddag op wiskundige problemen. Hun docenten kunnen ondertussen lezingen van UM-onderzoekers bezoeken.

Volg enkele deelnemers tijdens de 25e MMM op 26 januari 2019

30 studenten + 4 studenten = 1 gedeeld probleem

Tegenwoordig bestaat de MMM vooral nog vanwege de liefde voor wiskunde. De wiskundig onderlegde bachelorstudies van de twee organiserende departementen – Kwantitatieve Economie en Data Science and Knowledge Engineering – floreren. Beide trekken ze jaarlijks studentenaantallen in de driedubbele cijfers.

Dit was echter niet altijd het geval. De wiskundewedstrijd had oorspronkelijk als doel om studenten te werven. Professors Ralf Peeters (DKE) en Hans Peters (QE) zijn vanaf het prille begin betrokken bij de MMM. “Onze twee studieprogramma’s startten rond dezelfde tijd”, zegt Hans. “De belangstelling was niet bepaald overweldigend. Ik denk dat wij minder dan dertig studenten hadden, dat eerste jaar.” Ralf: “Ik kwam hier in ’94. Aan het eind van dat jaar zag ik de eerste studenten. Het waren er vier! Het was wel duidelijk dat we iets aan onze zichtbaarheid moesten doen.”

2,5 uur / 5 opgaven = paniek

Hoewel de reden om de competitie te organiseren veranderd is, legt de MMM nog steeds jaarlijks vijf wiskundeproblemen voor aan deelnemende scholieren. “Soms lijken die heel moeilijk,” zegt Jean Derks. “Maar de opgaven kunnen heel gemakkelijk op te lossen zijn, als je er op een andere manier naar kijkt. Ga even rustig achterover zitten, adem uit en kijk wat er precies aan de hand is. Pas niet meteen paniekerig de standaardmethoden toe.” Co-organisator Hans Peters is het daar roerend mee eens. “Als we de oplossingen uitleggen, denken leerlingen vaak: oh, dat was niet zo moeilijk. In die zin zijn ze niet heel pittig, maar ja, als je daar 2,5 uur zit…”

Alle organisatoren kijken uit naar het uitleggen van de antwoorden, traditiegetrouw aan het eind van de dag. Ralf Peeters: “Het leukste moment is, iedere keer, het moment dat je de oplossingen vertelt en het enorme geroezemoes door de zaal hoort gaan. Dan komt de herkenning: waarom hebben we dat zo moeilijk gedaan? Of andere groepen schreeuwen: yes! Yes! Als we de score onthullen is het daarna gruwelen en enthousiasme tegelijkertijd.”

Oplossing onbekend

In de lange geschiedenis van de competitie deden zich echter ook eenmalige, opmerkelijke gebeurtenissen voor. Gijs Schoenmakers herinnert zich bijvoorbeeld hoe hij deelnemers in 2010 een opgave liet maken waarvan de organisatie ook niet zeker wist of ze ‘m op hadden gelost. “De vraag was om een zo goed mogelijke oplossing te vinden. Ik was heel benieuwd waar ze mee zouden komen, maar niemand verbeterde ons antwoord.” Toekomstige deelnemers hoeven zich echter geen zorgen te maken: “Dat was de enige keer dat er een onopgeloste opgave bij zat.” Karin van den Boorn herinnert zich twee andere momenten. “Er zijn een hoop docenten die ieder jaar weer deelnemen. Toen zo iemand voor de laatste keer kwam, wilde diegene graag een foto met ons maken als herinnering. Weer een ander jaar deden zo veel groepjes mee – rond de 80 – dat we twee verschillende gebouwen nodig hadden. Daarna hebben we een maximum van 40 groepjes ingesteld.”