Beste collega’s, studenten en bewoners van Maastricht, 

Het Pinksterweekend is relatief rustig verlopen op onze universiteit. Het voelt vreemd om dat te zeggen, nu er al een tijd studenten op ons terrein overnachten en ook enkelen van hen in hongerstaking zijn. En ik zeg ‘relatief’ rustig – want bijvoorbeeld over de hongerstakers is de afgelopen dagen flink wat te doen geweest en veelvuldig geschreven. Het is een heftige keuze om op deze manier je punt te willen maken en we maken ons zorgen over hun gezondheid. We hebben uiteraard medische begeleiding aangeboden.

In ons vorige bericht aan jullie schreven we dat alles gericht is op veiligheid en de-escalatie en daarin is niets veranderd. We leren omgaan met een vurige vorm van mondigheid die we in Nederland decennialang maar weinig hebben gezien. Heel eerlijk: de manier waarop er wordt geprotesteerd, is niet altijd onze manier. Maar het feit dat er mensen zo sterk meevoelen met de verschrikkelijke situatie in Gaza dat ze ver gaan in hun acties, daar kunnen we met ons hoofd en hart wél bij. Door het protest toe te staan, binnen redelijke grenzen, doen we recht aan het formaat van de emoties en de gevoelens die er leven binnen een deel van onze academische gemeenschap. Zoals we in ons vorige blog zeiden: we leren elkaar kennen in de gevoelens van woede, verdriet en machteloosheid die op zoveel fronten worden gevoeld.

Naast het feit dat we begrip voelen voor mensen die op basis van hun principes in beweging komen, hanteren we ook heldere grenzen. We zien dat er graffiti verschijnt op onze gebouwen, er komen meer signalen binnen over antisemitische uitingen. Wie hier achter zit is onduidelijk. We hebben aangifte gedaan, omdat vandalisme en discriminatie niet overeenkomen met onze definitie van veilig protesteren. Verder passen we waar mogelijk en wenselijk de bestaande sancties bij overtreding van onze huisregels toe. Laten we bewijzen dat we deze discussie in Maastricht op een fatsoenlijke manier kunnen blijven voeren. Via gesprekken in plaats van met spuitbussen.

Het hanteren van grenzen bij de protestacties is ook van belang omdat we daarmee de belasting van het werk- en studeerklimaat van veel medewerkers en studenten beperkt willen houden. Voor degenen - studenten en staf - die vol overtuiging expliciet een andere mening zijn toegedaan dan de actievoerders, is daarin helaas nooit volledig te voorzien, zo realiseren we ons zeer goed. We zijn in gesprek met hen en proberen met een luisterend oor en met passende maatregelen ook aan hun gevoelens en situatie aandacht te geven.

Ik merk ook dat bij aardig wat mensen die ik spreek de vraag leeft wanneer dit protest stopt. En daar heb ik nu nog geen antwoord op. Het werk dat het College van Bestuur en de decanen op dit moment met elkaar te doen hebben, is ook niet gericht op het zo snel mogelijk beëindigen van het protest. We beraden ons op de totstandbrenging van een kader waarbinnen we samenwerkingen op basis van een even heldere als navolgbare aanpak kunnen bevriezen of beëindigen. 

Een kader waar we al aan werkten en waarvan het voorbereidingsproces nu in een stroomversnelling is gekomen. Toch wint snelheid het hier niet van nauwkeurigheid en zorgvuldigheid. We willen onze democratisch gekozen universiteitsraad hierin meenemen en zij hebben ook formeel het recht op advies.

We timmeren aan een degelijk raamwerk, met het oog op de lange termijn en toepasbaar in meer situaties dan alleen die van dit moment. Dat past bij onze mores, manier van samenwerken en academische traditie.

Deze week wordt een belangrijke week. We werken toe naar een afsluiting van het gesprek met decanen en universiteitsraad over het beoordelingskader en we gaan nog nadrukkelijker op zoek naar de stemmen van collega’s die we nu niet horen. Vooropgesteld: we hopen dat je je nooit onder druk gezet voelt om je uit te móeten spreken. Maar voel je vrij om het wel te doen. Bij ons, bij je decaan of bij een andere collega. Het helpt ons om zo goed mogelijk aan te blijven voelen hoe visies en standpunten zich ontwikkelen onder collega’s en studenten. 

Tot slot, voor nu. De gedachten, gevoelens en de stemmen van de duizenden mensen die samen onze Maastrichtse academische gemeenschap vormen, wijzen soms in verschillende richtingen. Dat kunnen we ingewikkeld vinden. Dat kunnen we moeilijk vinden. Maar waarom zouden we? Jullie zijn hier allemaal immers ooit binnengestapt met de wens om complexiteit te doorgronden.  Alle tekst en taal die ons de afgelopen weken heeft bereikt, telt op tot een voor Maastricht typerend mozaïek. Onze gemeenschap van Maastrichtse medewerkers en studenten is zowel luid als stil. Onze gemeenschap toont zich vastberaden én bescheiden.  Onze gemeenschap is bezorgd én hoopvol. 

Willen jullie al deze dingen alsjeblieft blijven zijn? Dat past ons het allerbeste.

Mede namens Pamela Habibović, Nick Bos en alle decanen van de Universiteit Maastricht,
Rianne Letschert