Labels

Met dit project wilde Tetsuro mensen overtuigen om na te denken over labels die ze wellicht onbewust gebruiken en ze confronteren met hun eigen vooroordelen. “Ik wilde het publiek vragen wie ze zagen, gebaseerd op een portretfoto, naam, land van herkomst en beroep; een expat of een migrant? Ik heb altijd al een fascinatie gehad voor labels. Ik wil begrijpen waarom we ze gebruiken en hoe we ze gebruiken om onszelf en anderen te identificeren. Labels kunnen zowel verrijkend als beperkend zijn. Een voorbeeld hiervan is het ‘expat’ en ‘migrant’ label dat we gebruiken om mensen te omschrijven. Mensen willen niet in de buurt van een asielzoekerscentrum wonen, maar ze vinden het niet erg om expats als buren te hebben. We houden van de Duitse onderzoeker die hier al 15 jaar woont en nauwelijks Nederlands spreekt, maar we kijken neer op de persoon die toiletten schoonmaakt en in beperkte mate Nederlands spreekt.”

Tetsuro kon dit project uitvoeren dankzij de samenwerking met MACIMIDE-onderzoekers. Samen ontvingen zij een subsidie van het Diversity & Inclusivity Office van de Universiteit van Maastricht.

Een van de leden van de Raad van Bestuur van MACIMIDE, Prof. Valentina Mazzucato, zag veel potentie in het project. “In ons onderzoekscentrum houden we ons ook bezig met vragen over labels en categorieën, vooral omtrent migratie. Migratie is een veelbesproken onderwerp in de samenleving waarover iedereen zijn mening gereed lijkt te hebben op basis van vooroordelen. Samenwerken met de kunsten zorgt ervoor dat we op een andere manier een breder publiek bereiken en deze vooroordelen explicieter kunnen maken.”

Non-academisch

Tetsuro geeft aan zeer dankbaar te zijn voor de steun die hij van MACIMIDE heeft gekregen om dit project te realiseren. “Maar tegelijkertijd moesten we ervoor zorgen dat dit geen project van en voor de academische gemeenschap zou worden, want dat was niet de bedoeling. Dat gold voor de mensen in het publiek, en voor de mensen voor de camera.”

Tetsuro fotografeerde professionals die in Maastricht werken en een niet-Nederlandse nationaliteit hebben. Hij zocht vertegenwoordiging van verschillende leeftijdsgroepen en delen van de wereld. “En ik wilde dat minstens de helft van de mensen die ik fotografeerde een niet-academische achtergrond had. Ik adverteerde dat ik op zoek was naar 'modellen' en maakte een registratieformulier voor geïnteresseerden met vragen zoals waar ze vandaan kwamen en wat ze voor de kost deden. Toen ik merkte dat niet veel mensen zich via het formulier aanmeldden, besloot ik dan maar direct mensen te vragen of ze interesse hadden om mee te doen. Wat me opviel was dat sommige mensen dachten dat ze niet in aanmerking kwamen om gefotografeerd te worden, omdat ze zichzelf niet zagen als het klassieke voorbeeld van een migrant of een expat. Dat zette me aan het denken: wat als er meer mensen waren die het formulier niet hadden ingevuld omdat ze dachten dat ze niet binnen een bepaald label paste. Dat was al de eerste kennismaking met labels in mijn project en ik had nog geen foto laten zien.”

Naast het zoeken naar niet-academische modellen voor de camera, wilden Tetsuro en Valentina ook niet-academici laten nadenken over labels en vooroordelen die ze zouden kunnen hebben. “Door alleen te presenteren op de MACIMIDE-jaarconferentie, zouden we voor de eigen parochie preken. We wilden een plek vinden waar we de foto's aan een grote groep mensen konden laten zien. Door ze in de universiteitsgebouwen of in een museum te hangen zouden we niet de brede doelgroep aanspreken die we voor ogen hadden,” zegt Tetsuro.

Publiek

Dankzij een subsidie ​​van Studio Europa kon Tetsuro de foto's in bushokjes in Maastricht plaatsen. “We hebben kunst naar de advertentieruimte gebracht,” legt Tetsuro uit. “Zo bereikten we het grote publiek. Nadat de foto’s waren opgehangen, besloot ik door de stad te lopen en mensen te vragen wie ze zagen als ze naar de foto's keken.”

"En toen werd het pas echt interessant", vervolgt Valentina. “Toen Tetsuro de mensen op straat vroeg wie ze zagen, een expat of een migrant, vroegen sommigen wat een expat was. Dit laat zien dat zelfs de labels die we gebruiken alleen gangbaar zijn binnen bepaalde groepen in de samenleving, in dit geval alleen onder hoogopgeleiden. Dit was een belangrijk leermoment voor ons. Werken met de kunsten is een manier om het grote publiek bij ons onderzoek te betrekken en bij MACIMIDE proberen we dit zo veel mogelijk te doen. Tijdens de jaarlijkse MACIMIDE-conferentie bieden we een sessie aan over hoe we de delicate kwesties rond migratie aan een breder publiek kunnen communiceren. Want de gemiddelde persoon die niet weet wat een expat is, zal zeker niet de beleidsnota lezen die een academicus schrijft in een poging om een ​​algemeen publiek te bereiken. Door kunstenaars zoals Tetsuro te betrekken bij ons onderzoek, kunnen we een breder publiek bereiken.”

Impact

“Naast het bereiken van een publiek met je onderzoek, wil je in een ideale wereld het denken en doen van je publiek beïnvloeden. Met andere woorden, je wilt impact creëren. En dat is lastig, want hoe meet je impact? Betekent impact dat je met Tweets duizenden mensen hebt bereikt? Maar wil dat dan ook zeggen dat je de denkwijze van deze duizenden mensen hebt beïnvloed? Betekent het dat beleidsmakers naar je luisteren en je in je eentje het migratiebeleid van een heel land van koers hebt laten veranderen? Ik denk dat impact grotendeels te maken heeft met teruggeven. Teruggeven aan de samenleving, maar ook teruggeven aan degenen die betrokken zijn bij je onderzoeksproject,” zegt Valentina.

“Dat was ook iets waar ik in dit project mee worstelde,” voegt Tetsuro toe. “Al deze mensen gaven me hun tijd en ze lieten me een foto van hen maken, maar wat gaf ik terug? Ik besloot het aan mijn vrijwilligers te vragen. Ze vertelden me dat het gesprek dat ik met hen had voordat ik een foto nam al genoeg was. De tijd die in hen als persoon werd geïnvesteerd, dat iemand naar hun levensverhaal luisterde, dat was alles wat ze wilden.”

Valentina concludeert dat “impact niet gaat over kwantiteit, maar over kwaliteit. Ik heb vaak te maken met bevolkingsgroepen die niet deelnemen aan publieke debatten omdat ze gemarginaliseerd zijn. Maar als zelfs maar één van deze mensen zich gesterkt voelt dankzij ons onderzoek, dan hebben we al impact gecreëerd.”

Door Eva Durlinger

Afbeeldingen: Joey Roberts en Tetsuro Miyazaki