Opportunisme en idealisme dreven Kim Ragaert richting kunststofrecycling. Na haar promotieonderzoek over de verwerking van kunststoffen voor medische implantaten merkte ze dat er voor haar op dat vlak weinig kansen waren. “Ik zocht naar een andere focus voor mijn academische carrière en wilde tegelijk de wereld verbeteren, zo kwam ik bij het onderzoek naar de recycling van kunststoffen uit.” 

Logisch

Ragaert startte haar onderzoekswerk bij de Universiteit Gent. Omdat er destijds nog nauwelijks academisch onderzoek naar de recycling van kunststoffen was, kon ze zich tot één van de pioniers op dit gebied ontwikkelen. Toen de Universiteit Maastricht een hoogleraar Circular Plastics zocht, was het logisch om Ragaert voor deze positie te vragen. 

“Een life-changing experience”, noemt Ragaert haar besluit om van Gent naar Maastricht te verhuizen. "Een Vlaming leeft graag onder de eigen kerk, en dus ging ik ervan uit in Gent academisch oud te worden. Hoewel de overstap naar Maastricht spannend was, heb ik er geen dag spijt van gehad.” 

Team 

Wat Ragaert onderschatte was het gat in haar academische output dat de verhuizing, drie jaar geleden, met zich meebracht. “We bouwden hier een volledig nieuwe groep op met startende promovendi die eerst onderzoek moeten doen voor ze kunnen publiceren. Ik ben dan ook heel trots dat het Circular Plastics Team van de Faculty of Science and Engineering in mei voor het eerst over een door ons zelf gestart onderzoek publiceerde. Er volgt nog heel wat dit jaar.” 

Het onderzoek van het Circular Plastics Team (onderdeel van het departement Circular Chemical Engineering) richt zich op twee aspecten van de recycling van kunststoffen (zie kader): de polymeerwetenschap achter mechanische recycling en de organisatie van en samenwerking tussen alle partners en technologieën in de kunststofrecycling.

Alles kan (vroeg of laat)

Op technisch vlak voorziet Ragaert geen echt onoplosbare uitdagingen. “Vaak zegt de industrie dat het gebruik van gerecyclede kunststof in een bepaalde toepassing onmogelijk is en knikt iedereen ja. Wij zoeken dan tot op macromoleculair niveau uit waarom het niet lukt, zodat we ook een oplossing kunnen vinden. Neem bijvoorbeeld de recycling van plasticfolies die vaak bedrukt zijn met inkt die de recycling lastig maakt. We zochten uit hoe elke component van de inkt, de zware metalen die kleur geven, de bind- en hechtmiddelen, zich tijdens de recycling gedragen en hoe ze het recyclaat beïnvloeden. Nu we dit weten, kunnen we het recyclevraagstuk van de folies gerichter oplossen. Of het vervolgens lukt zo’n oplossing te implementeren, hangt echter van heel veel af: kosten, logistiek, regelgeving en vaak ook gewoon industriële prioriteiten.”