Ook de ervaring afgewezen te worden na een sollicitatie heeft hij meermaals gehad. Naast freelancewerk, onder meer als schrijver van gedenkboeken, kreeg hij op enig moment een kleine aanstelling in Utrecht, “maar dat waren wurgcontracten. Ik heb mijn eigen ervaring opgedaan met hoe slecht een organisatie soms met medewerkers omgaat.” Twee gebeurtenissen leidden er uiteindelijk toe dat hij zijn wetenschappelijke ambities aan de wilgen hing. De geboorte van zijn oudste dochter in 1993 leidde tot het verlangen naar een vaster inkomen. En enige jaren daarna de sollicitatie op een hoogleraarspositie die hem op het lijf was geschreven. “Ik werd tweede, terecht, maar het zette me aan het denken: wat betekent dit? Wil ik de rest van mijn leven hopen op nog een kans? Voor je het weet, verzuur je daarin. Toen besloot ik dat ik de wetenschap een warm hart bleef toedragen, maar dat mijn betekenis misschien meer zit in het anderen in staat stellen tot wetenschappelijk onderzoek.”

Van een baan als studie-adviseur in Utrecht, waarnaast hij ook zijn proefschrift afrondde, klom hij op tot hoofd onderwijs en studentzaken van de letterenfaculteit. Hij reisde vanuit Limburg op en neer, vier uur per dag.  “Onze jongste dochter bleek een huilbaby, dus ik kon in de trein gelukkig nog even mijn ogen dichtdoen.”

Toen, in 1999 attendeerde iemand hem op de functie van hoofd van het huidige Studentenservicecentrum van de UM. “Ik was helemaal niet op zoek naar een baan en Maastricht stond bij de mensen in mijn netwerk niet hoog aangeschreven als ‘academie’, vanwege het probleemgestuurd onderwijs. Ik had dus nooit naar Maastricht gekeken.” Maar het was een mooie functie, een stuk dichterbij Brunssum, waar hij nog altijd woont, en de gesprekken waren prettig. Het werd het begin van een glansrijke carrière. Hij klom snel op tot de hoogste ambtelijke functie: algemeen directeur van de universiteit. “In Maastricht is mijn liefde voor de universiteit misschien pas echt tot bloei gekomen. Nouja, liefde…groot woord. Laten we zeggen mijn affiniteit. Hier zag ik dat je als universiteit echt iets kunt betekenen voor de omgeving. Voor mij is een universiteit een verzameling gepassioneerde, getalenteerde mensen. Elders zouden ze wellicht meer kunnen verdienen en toch kiezen ze voor deze plek. De vrijheid spreekt me ook aan: dat als je een goed idee hebt, je de ruimte krijgt om dat uit te werken en minder snel vastloopt in bureaucratie en hiërarchie.”

Ook als vice-voorzitter van het College van Bestuur, zijn rol de afgelopen tien jaar, ervoer hij die vrijheid. De ontwikkeling van de Brightlands campussen, waarvoor hij zich de laatste vijftien jaar sterk maakte, bevatte naast bedrijfsvoering een grote inhoudelijke component. “Ik ben heel dankbaar voor die ruimte die me werd gegund door mijn collega’s in het college van bestuur.” Ook de groei van de universiteit, de verdrievoudiging van het aantal studenten in 25 jaar, met behoud van financiële gezondheid, schenkt hem voldoening. Of de oprichting van de Faculty of Science and Engineering. Eigenlijk is er te veel moois om op te noemen wat hem betreft. “Er staat iets. Dat had er zonder mij ook gestaan, maar ik heb er een belangrijke rol in mogen spelen en dat is fijn.”

Het verzacht de pijn van het pensioen enigszins, al zal hij het zelf niet als ‘pijn’ omschrijven. Iets met grote woorden… “Ik begrijp natuurlijk dat het na tien jaar goed is dat er iemand anders komt, die andere accenten zal leggen. Dat kan ik alleen maar toejuichen. Maar op persoonlijk vlak vond ik het wel moeilijk te accepteren. Ik voel me nog niet te oud voor dit werk. Door in gesprek te gaan, vooral met mezelf, heb ik het kunnen rationaliseren.” 

Het stevig wandelen, iedere ochtend twee uur met hond Borre, heeft daar ook wel bij geholpen. Als kind had hij al een Duitse Staande Hond en sinds vier jaar is dat opnieuw zo. Gekozen om zijn zachtaardige en ondernemende karakter. En OK, een beetje op zijn mooie uiterlijk. “Marly en ik zijn esthetisch ingesteld.” Zij is kunstenares en samen kopen ze al veertig jaar kunst die hen aanspreekt. Bos is zelf geen kok, maar als zij kookt, is het een plezier voor zowel de smaakpapillen als het oog, vertelt hij. “Zij is beter in genieten dan ik. Ik ben er niet heel bedreven in; kan me nooit honderd procent aan het genot overgeven. Dat heb ik mijn hele leven al gehad. Ik weet wat ik leuk vind, maar ik zie ook altijd de schaduwzijde.” Maar op 25 jaar UM kijkt hij vooral tevreden terug. “Dankbaar ook. Het is een fijne organisatie.”

Tekst: Femke Kools
Fotografie: Arjen Schmitz