“Er moet een systeem komen van dwang en beloning. De huidige verdeelsleutel die bepaalt hoeveel migranten lidstaten moeten opnemen, is heel eerlijk. Het is gebaseerd op werkloosheidscijfers, BNP, bevolkingsomvang en -dichtheid. Op basis daarvan zouden landen financieel ondersteund moeten worden bij het opvangen van vluchtelingen. Grote hoeveelheden geld, geen druppel op een gloeiende plaat. Weigering mag niet worden toegestaan en moet worden bestraft, wat betekent dat die landen EU-financiering wordt ontzegd, of dat ze worden belast of beboet. Genoeg geld dat het pijn doet. Dat is een directe oplossing.” 

De EU worstelt niet alleen met degenen die blijven, maar ook met degenen die terug moeten keren naar hun land van herkomst. De Conferentie vraagt deelnemers: hoe moet de EU samenwerken met landen buiten de EU om te zorgen voor een vlotte terugkeer van migranten die geen recht hebben om te blijven? 

“De EU zou realistischer moeten zijn over haar terugkeerbeleid. Veel EU-landen willen bijvoorbeeld dat andere landen niet-onderdanen terugnemen. Maar het is onredelijk om Marokko te vragen Nigerianen terug te nemen alleen omdat ze via Marokko de EU zijn binnengekomen. Sommige regeringen willen geen mensen terugnemen die volgens hen verkeerd zijn behandeld door de EU. Ze begrijpen waarom hun burgers irregulier naar de EU zijn gemigreerd: omdat de EU niet genoeg reguliere migratiekanalen heeft! Ze zeggen: ‘wij laten jullie onderdanen zonder problemen ons land bezoeken, maar u laat de onze niet hetzelfde doen’. Als Amerikaan heb ik geen visum nodig om Europa te bezoeken, een Nigeriaan moet er wel een hebben. Die landen verwerpen het idee van een ‘Fort Europa’ waar hun burgers geen onderdeel van kunnen uitmaken.”

Lees verder op de website van Studio Europa Maastricht.