Alumna Evelyn Grace Bigini
Evelyn Grace Bigini, een verpleegster uit de Verenigde Staten, behaalde via het Fulbright-programma een Master of Science in Global Health aan de Universiteit Maastricht. Ze woont nu in Rwanda terwijl ze studeert aan de University of Global Health Equity. Evelyns Fulbright-beurs stelde haar in staat om “geweldige mensen te ontmoeten” van over de hele wereld, waardoor haar passie voor gelijke rechten voor iedereen en culturele connecties vorm kreeg.
"Ik ben opgegroeid in New York, dus van jong af aan ontmoette ik mensen met verschillende achtergronden en culturen. Ik hou van mensen, en dat bracht me ertoe om verpleegkunde en globale gezondheid te studeren aan de Universiteit van Pittsburgh in Pennsylvania. Ik wilde meer te weten komen over bredere perspectieven op gezondheid dan alleen het biomedische model. Ik realiseerde me dat studeren in het buitenland waardevol zou zijn voor mijn kijk op gezondheid. Belangrijk was dat ik naar mensen kon luisteren. Zo leerde ik bijvoorbeeld op een andere manier te kijken naar het structurele geweld, waar mijn patiënten in de Verenigde Staten regelmatig me te maken hadden, en wat hun gezondheid aantastte."
Global Health
“In de wetenschap dat de Universiteit Maastricht een graduaat Global Health heeft, ben ik daarheen gereisd toen ik in Italië woonde, twee jaar voordat ik uiteindelijk aan mijn programma begon. Ik wist echter dat als ik naar de UM wilde gaan, ik een beurs nodig zou hebben. Dus solliciteerde ik voor het Fulbright-programma en legde uit waarom ik aan de UM wilde studeren: de verscheidenheid aan keuzevakken die werden aangeboden, gemeenschapsgroepen zoals het Refugee Project Maastricht (RPM) om mee te doen, en de mogelijkheden om internationale perspectieven terug te brengen naar de VS om een positieve invloed hebben op de gezondheidszorg. Uiteindelijk heb ik het geluk gehad om de beurs te krijgen.”
“Ik arriveerde in augustus 2020 in Maastricht. De wereld lag voor me open, maar toen begon de lockdown. De lessen veranderden van persoonlijk naar online en we waren allemaal beperkt in onze bewegingen door de stad. Persoonlijk was het moeilijk. Ik was echter zo onder de indruk van de mensen waarmee ik nog steeds omringd was. Er waren enkele Nederlandse en internationale studenten die in de stad bleven. We hadden allen elkaar, omdat we echt nergens anders heen konden. De mensen die ik ontmoette werden enkele van mijn beste vrienden, zelfs tot op de dag van vandaag.”
Fulbright
“De Fulbright-beurs gaf me de mogelijkheid om zowel naar Maastricht te gaan als om meer ondersteuning te krijgen terwijl ik daar was. Naast het geld om in de stad te wonen en te studeren, kreeg ik als beursstudent extra ondersteuning van de universiteit, waaronder elke maand ontmoetingen met een adviseur.”
“Toen ik in Maastricht was, kon ik actief zijn in organisaties waarvan ik had gedroomd bij het schrijven van mijn sollicitatie, waaronder RPM. Ik werkte samen met mensen met een vluchtelingenstatus en maakte deel uit van het Kids Team. Elke week gingen we naar het AZC en verzorgden yoga, zongen liedjes en gingen tekenen met de kinderen; gewoon verschillende activiteiten waar ze elke week naar uit konden kijken. We wilden samenwerken om meer contacten geïnteresseerde mensen in de buitenwereld te bevorderen. In de zomer hadden we een evenement op Internationale Vluchtelingendag waarbij we langs de rivier in Maastricht liepen, de brug overstaken en eindigden in het centrum van de stad waar we aten en samenkwamen.”
“Deel uitmaken van RPM is een van de meest impactvolle ervaringen in mijn leven geweest. Ik heb zoveel geleerd. De ervaring hielp me om nederiger en oprechter te worden. Het is heel belangrijk om te beseffen dat mensen mogelijk veel trauma's hebben doorgemaakt. We willen dat iedereen veilig is, bij zijn familie is, de sociale steun krijgt die hij nodig heeft en zijn cultuur kan uiten; de eerste stappen van buitenstaanders moeten echter luisteren en leren zijn. Er zijn onrechtvaardigheden waar we allemaal samen aan werken om veranderingen te bewerkstelligen, maar die verandering moet worden geleid door de mensen die het meest worden getroffen. Anderen kunnen ondersteuning bieden, maar we moeten vragen of mensen willen meedoen en hoe, en we moeten ons realiseren dat acties rommeliger zijn dan wat je in een essay schrijft. Uiteindelijk hebben mijn ervaringen met RPM me geleid om te zien wat ik in het echte leven wil doen: luisteren, leren en samenwerken voor de gezondheid van de gemeenschap."
Rwanda
“Na mijn afstuderen aan de UM had ik het geluk om naar Rwanda te verhuizen. Ik volgde al heel lang een wereldwijde gezondheidsorganisatie genaamd Partners in Health, en zij hielpen bij het opzetten van The University of Global Health Equity (UGHE), gevestigd in Butaro, Rwanda. UGHE heeft een Master of Global Health Delivery-programma met een track in One Health, en dat is wat ik wilde studeren op basis van mijn ervaringen in Maastricht.”
“Voor mijn UM Masters thesis heb ik een kwalitatief, met sociaal recht onderbouwd onderzoek uitgevoerd naar hoe gemeenschapstuinen in New York City bijdragen aan voedselzekerheid. Mijn supervisor, waar ik dol op ben, is een specialist in 'One Health', het snijvlak van gezondheid van mens, dier en milieu. Het is een interdisciplinaire benadering die waarde hecht aan meer holistische conceptualiseringen van gezondheid. Mijn huidige programma is erg gericht op praktische toepassing. We bevinden ons op een plek waar mensen erg verbonden zijn met dieren en de omgeving om hen heen.”
“Qua programmastructuur heb ik ’s ochtends college en later op de dag aanvullend onderzoekswerk voor mijn practicum. Ons huidige onderzoek wordt uitgevoerd door mijn onderzoekspartner, begeleiders en mijzelf; het richt zich op de integratie van One Health in de curricula van medische scholen in Sub-Sahara Afrika.”
“We hebben ook net een week doorgebracht in One Health Field School, waar we gegevens verzamelden van locaties in de hoofdstad van Rwanda en de oostelijke provincie. We gingen bijvoorbeeld naar Akagera National Park, waar we zebra's, giraffen en andere savanne-soorten zagen. We gingen ook naar een hondenopvangcentrum, een melkopvangcentrum en een mijn. Het was indrukwekkend om praktische mogelijkheden te hebben om de gezondheidscomponenten en verbindingen van mensen, dieren en het milieu op die locaties te analyseren."
Wetenschappelijk project
“Voor mijn wetenschappelijke Field School-project hebben mijn collega en ik ons gericht op een melkverzamelcentrum. Ik interviewde boeren met de hulp van onze professor die vertaalde van/naar Kinyarwanda en Engels. Ik vroeg de boeren naar hun ervaringen met het onderhouden van hun boerderij, het transporteren van de melk en of/wanneer de melk wordt afgekeurd, wat hen tijd en middelen kost. Het was weer een geweldige ervaring.”
Ik denk dat er veel mensen zijn die graag naar Rwanda zouden willen, daar zouden solliciteren en een tweede master willen doen. Niet iedereen durft de stap te zetten. Wat zou je zeggen tegen degenen die erover nadenken om een tweede master in het buitenland te gaan doen?
“Ik zou zeggen, ga ervoor. Voor mij zijn de kansen die ik heb gezocht niet alleen voor de academische of professionele titels, maar meer nog voor de levenservaringen. Zoals we hebben gezien met de COVID-19-pandemie, hebben de meeste mensen in verschillende mate met uitdagingen te maken gehad. Mijn perspectief is om na te denken over het verleden en na te denken over de toekomst, maar om in het heden te leven. De afgelopen jaren en ervaringen hebben me geholpen te beseffen wie ik ben als persoon en wat ik waardeer in het leven, verbindingen met mensen en plaatsen.”
Tekst: Tineke Oosterloo