In zijn werk als verpleeghuisarts ontmoet Bert Keizer dagelijks patiënten, collega's, zieken, filosofen, verpleegkundigen, schrijvers, dichters, doodgravers, warhoofden, predikers, wijzen en een enkele schurk. 

Het verlossende van zijn laatste boek Tumult bij de uitgang is dat Keizer ondanks de ernst van zijn thema nooit vergeet te lachen. 

Hoewel we onze uiteindelijke bestemming, de dood, als een loden kogel met ons mee slepen, vindt hij enige opluchting in de gedachte dat we zonder dit blok aan ons been zouden weg zweven in betekenisloosheid. 

Op even komische als stijlvolle wijze blijft hij doordrongen van het besef dat onze sterfelijkheid het beste medicijn is om het leven draaglijk te houden.