Alles vergaat. Wat geweest is, is voorbij en verdwijnt in de vergeetput van het verleden. Dat is de indruk waaraan niemand ontkomt, maar is het ook werkelijk zo? Wie begrijpt wat tijd is? Door de herinnering kunnen we iets uit het verleden ophalen en weer naar het heden brengen, en door anticipatie iets van de toekomst nu al te voorschijn halen. Alleen wat nù bestaat, bestaat.

Of niet? Volgens de oude Parmenides kan niets dat bestaat ooit verdwijnen, en vijfentwintig eeuwen later was Einstein het met hem eens. Oude natuurfilosofie en moderne natuurkunde bevestigen elkaar. Uit Einsteins relativiteitstheorie volgt dat verleden, heden en toekomst relatief zijn. Wat in het verleden ligt, of nog in de toekomst, bestaat even reëel als wat nu bestaat; het bevindt zich alleen maar buiten het nu-moment van de waarnemer. Niets verdwijnt uit het grote geheel dat het universum is. Al het vergankelijke bestaat in eeuwigheid.