Wat doet de mens met taal? En wat doet taal met de mens? Deze twee vragen staan centraal in deze reeks die draait om een kwestie die het volgende citaat van Ludwig Wittgenstein aanduidt: “De grenzen van mijn taal vormen de grenzen van mijn wereld.” Wat zijn de grenzen van de taal? Kunnen ze overschreden worden? En zo ja, hoe? De moderne taalfilosofie geeft de grenzen aan van de door René Descartes op de rails gezette bewustzijnsfilosofie. Zowel de hermeneutische als analytische filosofie doen daarbij een duit in het zakje. De Kritische Theorie en het Poststructuralisme verleggen het accent door aandacht te vragen voor de relatie tussen taal en macht. Normaliseren priesters en psychiaters met hun taalgebruik niet het (zelf)begrip van gelovigen en patiënten? Berust daarop hun macht? Vergt de bevrijding van het taalgebruik van hulpverleners en dat van anderen niet een beeldenstorm? Of is de hoop dat de kunst mensen kan bevrijden van de taal waarin zij gevangen zitten een al te romantisch verlangen? De gestelde vragen vergen een analyse van het werk van onder anderen Herder, Frege, Gadamer, Klemperer, Adorno, Quine, Davidson, Foucault and Stanley.

De afzonderlijke colleges
1 Van bewustzijn naar taal (16 sept)
2. Hermeneutische en analytische filosofie (23 sept)
3. Het taalgebruik van priesters, psychiaters en andere hulpverleners (30 sept) 
4. Iconoclasme (7 okt) 
5. De kunst van het ontsluiten van nieuwe werelden (14 okt)