Students going the extra mile

Nederlands leren en Ajax kijken

In de knusse ‘woonkamer’ van Refugee Project Maastricht zitten vijf jongeren voorovergebogen aan tafel. Ingespannen proberen ze met uitgeknipte papieren letters telkens nieuwe woordcombinaties te vormen. Wekelijks oefenen vluchtelingen hier samen met vrijwillige ‘docenten’ hun Nederlands tijdens het taalcafé.

Teamleidster Heleen de Jonge had er al voor gewaarschuwd: vanwege de ramadan zou het zomaar kunnen dat er minder bezoekers zijn dan normaal. Dat blijkt te kloppen: deze maandag zijn alleen Abolfazel Mohammadi en Amjad Kayali aangeschoven. Abolfazel komt sinds een maand of vijf naar het taalcafé. “Ik heb twee jaar op de IB school in Maastricht gezeten om het Internationaal Baccalaureaat te doen. Omdat de lessen daar in het Engels waren, is mijn Nederlands, dat ik op het vmbo heb geleerd, achteruitgegaan. Ik vind de manier waarop het hier gaat, erg fijn. Het is elke week anders en ik vind het leuk om spelletjes te doen. Ik merk dat mijn Nederlands steeds beter gaat.”

taalproject

Fietsen

Abolfazel, afkomstig uit Afghanistan, en de Syrische Amjad vinden het ook belangrijk om contact te leggen met locals. Amjad: “Wij gaan hier blijven, dus wil ik goed Nederlands leren. Maar ik wil het ook graag spreken met Nederlanders.” Daarvoor zet Amjad zich op allerlei manieren in. Naast zijn ict-opleiding is hij zelf actief als vrijwilliger bij het Refugee project en bij Connect, waar hij kinderen leert fietsen. Een ‘topvrijwilliger’, noemt Heleen hem. Amjad geeft nu zelf elke week Nederlandse les bij het Refugee Project. “Maar ik kan niet alle vragen beantwoorden”, lacht hij.

Stephanie Hogenhuis, studente gezondheidswetenschappen, en Elian Schure (die net als Heleen University College doet), dragen ook graag een steentje bij. Stephanie sloot zich drie jaar geleden aan bij het taalcafé. “Ik kwam een oproep tegen op Facebook en dacht meteen: dat gaan we doen. Ik heb altijd vrijwilligerswerk gedaan en hou van taal, van nieuwe mensen en andere culturen ontmoeten. Dus dit paste perfect.”

Spelletjes

Het Nederlands taalcafé is wekelijks op maandag van 16.30 tot 18.00 uur bij The Innbetween in de Capucijnenstraat. De lessen zijn gratis, iedereen kan binnenlopen. In de praktijk komen de meeste deelnemers via mond-tot-mondreclame. Stephanie: “Van tevoren bedenken we spelletjes om te doen. Die kunnen we aanpassen aan het niveau van degene die komt. Het taalcafé is een vorm van ‘voorbereid improviseren’, zeker geen schoolse lessen. De sfeer is heel ongedwongen, we praten over van alles en nog wat.”

In de afgelopen drie jaar heeft Stephanie veel deelnemers zien komen en gaan. “Lange tijd kwam een grote groep vrienden samen, maar zij hebben intussen hun weg in Maastricht gevonden. Heel goed natuurlijk, maar ook jammer.” Elian: “Soms houden we op andere manieren contact. Ik praat bijvoorbeeld met oud-deelnemers op Facebook en we zijn ook al naar het theater geweest.” Stephanie: “Toen Ajax in de champions league speelde, hebben we samen op een groot scherm gekeken en leuk gebabbeld.” “En we hebben één keer zelf gevoetbald in het park”, herinnert Amjad zich.

Het is tijd om op te ruimen. Maar één ding wil Heleen nog graag kwijt: “We zijn op zoek naar meer vrijwilligers en teamleiders. Hopelijk zijn er mensen die zich bij ons willen aansluiten. Meer informatie is te vinden op de website van Refugee Project Maastricht.”

 
Meyke Houben

Lees ook

  • Na jaren van turbulentie, heeft het leven van alumna Lea Vink een vlucht genomen in Wenen. Ze kan er nieuwe stappen zetten in haar loopbaan op het kruispunt van luchtvaart en organisatiepsychologie. Ook op persoonlijk gebied lacht het geluk haar toe sinds haar transitie van man naar vrouw.

  • Frans Verhey, hoogleraar Ouderenpsychiatrie en Neuropsychiatrie is trots op wat er met het Alzheimer Centrum Limburg is bereikt en op het team dat werkt vanuit één visie: mensen met Alzheimer perspectief op kwaliteit van leven bieden. “Te vaak wordt Alzheimer gezien als een afschuwelijke, dodelijke...

  • Vanuit een kleine kamer in een quarantainehotel in Nieuw-Zeeland laat UM-alumna Moniek Mestrom haar licht schijnen over het belang van spoedeisende geneeskunde en haar ervaringen als scheepsdokter. Ze voelde zich nog nooit zo vrij als tijdens expedities naar Antarctica en Groenland.