“De grenzen van mijn taal betekenen de grenzen van mijn wereld”, aldus Ludwig Wittgenstein. Door het leren van een nieuwe taal kan iemand zich bevrijden van de wereld waarin hij of zij gevangen zit. In deze reeks wordt verkend in hoeverre taal een gevangenis dan wel bevrijdingsmiddel is. Voor de taalkritiek die daarvoor nodig is, wordt niet alleen gebruik gemaakt van de kennis van diverse wetenschappelijke disciplines, maar ook van de Angelsaksische en continentale taalfilosofie. De focus ligt op onder meer metaforen, eigennamen, interpretatie, poëzie, vertalen en de taal van muziek en beeldende kunst. Het werk van onder anderen Plato, Cicero, Nietzsche, Heidegger, Wittgenstein, Adorno, Barthes, Kripke, Blumenberg, Gadamer, Davidson en Brandom passeren de revue. Deelnemers zijn zich aan het einde van de reeks meer bewust van de grenzen van hun wereld. Zij zullen ervaren dat taalkritiek bevrijdend kan zijn.

De afzonderlijke colleges
1. Grensoverschrijdingen (14 jan)
2. Interpreteren en vertalen (21 jan)
3. Beelden die spreken (28 jan)
4. Kleuren en klanken (4 feb)
5. Mogelijke werelden (11 feb)