“Ouderen hebben graag de controle over hun eigen omgeving”
Stereotypen zijn hardnekkig. Je zou verwachten dat iemand die onderzoek doet naar ouderenzorg, ouder is dan de zevendertig jarige Hilde Verbeek. De op 9 juli tot hoogleraar in de Long-Term Care Environments (Living Lab Ageing and Long-Term Care Limburg) benoemde professor mag relatief jong zijn, haar onderzoek, wetenschappelijke palmares en kijk op ouderenzorg getuigen van rijpheid, eruditie en empathie. “Ouderen willen thuis zijn en niet in een tehuis. Thuis is een gevoel, een gevoel van geborgenheid, een plek die herinneringen oproept. Daar moeten we ons voor inzetten. Ik wil iets veranderen.”
Als het waar is, zoals Einstein beweerde, dat orde het domein is van mindere geesten en dat genieën de chaos overzien, dan geeft Verbeeks werkplek met stapels papieren en rondslingerende foto’s een aardige indicatie waar we haar in het intellectuele spectrum kunnen indelen. Lachend: “Ik vind alles terug. Sommige mensen hangen foto’s of kindertekeningen op, of lijsten ze in. Ik heb de foto van mijn man Fred met mijn kinderen Wout van zes en Thomas van drie hier rondslingeren. Als ik ernaar wil kijken – en dat doe ik geregeld – diep ik hem zo op.”
Zo ongestructureerd als haar ruimte eruitziet, zo methodisch is ze in haar werk waarin de vraag centraal staat welke bijdrage de zorgomgeving levert aan het dagelijks leven van kwetsbare ouderen. “Als wetenschapper vind ik de methodologie belangrijk. We doen niet zomaar wat. Er zit een denksysteem achter.”
Wetenschappelijk onderzoek
Ze heeft een rotsvast geloof in de academisering van de ouderenzorg. Maar heeft de ouderenzorg juist niet behoefte aan handen aan het bed in plaats van aan wetenschappers in hun spreekwoordelijke ivoren toren? “Die handen aan het bed komen in vrijwel elke discussie terug. Het is een beeld dat niet strookt met de werkelijkheid. Er zijn niet te weinig mensen, waar het aan ontbreekt is een adequate kennisuitwisseling.”
“Ik ben ervan doordrongen dat de ouderenzorg een meer wetenschappelijke benadering nodig heeft. De wetenschap zorgt er namelijk voor dat we samen de juiste vragen stellen, oplossingen bedenken, kennis uitwisselen en deze toetsen. Op dit moment wordt er te weinig nagedacht in de ouderenzorg. Het is daarbij wel essentieel om altijd met één been in de praktijk te blijven staan. Niet alleen in de beroepspraktijk van de ouderenzorg, maar ook als wetenschapper is een zekere maatschappelijke betrokkenheid wezenlijk. Nieuwsgierig zijn en impact hebben, daar gaat het om. Netwerken zijn wezenlijk voor theorievorming. Zaken als trans- en interdisciplinair onderzoek en de samenwerking tussen wetenschap en maatschappelijke partners, waaronder zorgorganisaties, maar ook burgers, woningbouwcorporaties, gemeenten en zorgverzekeraars, zijn onontbeerlijk.”
Hilde Verbeek promoveerde in 2011 aan de Universiteit Maastricht op onderzoek naar kleinschalige woonvormen voor mensen met dementie. Na een post-doc aan de University of Manchester, ging ze werken bij de vakgroep Health Services Research aan de UM. Ze is vice-voorzitter van de Academische Werkplaats Ouderenzorg Limburg, lid van De Jonge Akademie en de KNAW Raad voor de Medische Wetenschappen, en lid van de Board of Directors van de International Psychogeriatric Association. Afgelopen juli ontving ze een Vidi-beurs voor haar onderzoek naar woonzorgboerderijen.
Hilde Verbeek bij de nieuwe zorgboerderij in Bochholtz
Innovatieve zorgboerderij
In Bocholtz wordt met Meandergroep gewerkt aan een innovatief woonzorgconcept, geïnspireerd op zorgboerderijen. In het voormalige zorghotel wonen nu mensen met dementie, waarbij veel aandacht is besteed aan inrichting, de zorgcomponent, warme technologie (=gebruiksvriendelijke technologie die gericht is op mensen met dementie LD) en persoonlijke aandacht. “Mijn team en ik hebben als eerste onderzoek gedaan naar woonzorgboerderijen. Dit soort innovatieve zorgconcepten zullen in de toekomst meer ontstaan. Nogmaals, de getallen spreken voor zich: één op de vijf Nederlanders krijgt te maken met dementie. Twee derde van hen woont thuis en een derde woont in een woonzorgcentrum. De ouderenzorg gaat ons uiteindelijk allemaal aan. We moeten in actie komen. Ik ben er klaar voor.”
Lees ook
-
Karlien Strijbosch deed promotieonderzoek naar Senegalese migranten die onvrijwillig terugkeerden na een verblijf in Europa. Ze liep aan tegen muren van zwijgzaamheid, wantrouwen en schaamte. Een gesprek met Karlien Strijbosch en haar promotor Valentina Mazzucato over een onderzoek dat noodzakelijke...
-
Sinds afgelopen september is Cengiz Akbulut het hoofd van het laboratorium van het nieuwe Stem Cell Research University Maastricht (SCRUM). Een gesprek over minderheden, het ontstaan van leven en Swingdansen.
-
Lilian Tsourdi, universitair hoofddocent Internationaal en Europees Recht, onderzoekt hoe zowel de opzet als de uitvoering van de EU-immigratie- en asielwetgeving kan worden verbeterd. Hoe zijn we tot deze disfunctionele status quo gekomen?
